Zaterdagmiddag, één uur, dertien diva’s op een zonovergoten plein voor de Martiniplaza. Onderwerp van gesprek: Laura. Hadden we haar nu wel of niet moeten vragen om in te vallen? Echt nodig was het niet, was mijn mening, maar daar was Berthe het niet mee eens. Vooral niet toen Flip om vijf over één nog niet aanwezig was… “Tsja, hadden we nu Laura maar gevraagd!”
Gelukkig voor mij kwam Flip niet lang daarna even vrolijk als altijd aangefietst en konden we gaan. Glimmen was de bestemming. Sjors, Manon en ik reden voorop in de grijze Peugeot, herkenbaar door twee wapperende divasokken, vastgeklemd in de zijruit aan de bijrijderskant: Manon’s sokken waren nog niet droog.
Al snel werden we ingehaald door Ardine, die de bejaarde rijstijl van Sjors niet kon waarderen. Dankzij Manon’s “toeristische route” namen we op de snelweg een afslag eerder, maar dankzij Manon’s “o nee, ik heb me bedacht” zaten wij twee minuten later weer op diezelfde snelweg, de rest van het divakonvooi in volledige verwarring onvrijwillig op een toeristische route achterlatend.
Toen we elkaar dan toch weer gevonden hadden op het sportpark, werd duidelijk dat de dames van Glimmen 1 vandaag ook thuis speelden, en sloeg de schrik ons om het hart: veel van die bezwete zestienjarige topfitte gestaltes zouden we straks waarschijnlijk treffen in onze wedstrijd… We besloten Glimmen vlak voor de wedstrijd nog wat angst in te boezemen met een oorverdovende en wat ongebruikelijke yell: “1,2,3, LAURA!”
Glimmen ging goed van start, maar dankzij een haarfijn uitgedachte tactiek en een ongebruikelijke opstelling (“volgens mij staan ze wel met 8 man in de verdediging!”) bood Diva genoeg weerstand om een tegendoelpunt te voorkomen. Dankzij een keiharde, zorgvuldig geplaatste hoekschop van Boem Boem Berthe en een supersexy aannemen-draaien-schieten van Manon die resulteerden in een übergeil doelpunt, was het Diva die na twintig minuten de 0-1 voorsprong bereikte. Met deze stand ging Diva optimistisch de drinkpauze in, waarna het tijd was om ons geheime wapen Diana in te zetten. En met resultaat: slechts enkele minuten na de aftrap was het nummer zeven die met een perfect afstandsschot de keeper volledig verraste en de 0-2 in de netten joeg. Al snel volgden de 0-3 en de 0-4, ook dankzij Diana, en de zestienjarige gezichtjes van Glimmen gingen steeds meer op onweer staan. (Kwam mijn weersvoorspelling toch nog een beetje uit…) De scheidsrechter probeerde ze nog een hart onder de riem te steken: “die nummer zeven, daar valt ook niet tegen te voetballen…”
Vlak voor rust werd het dan onverwacht toch nog 4-1 en Manon zag de bui al hangen (toch een bui): “ze hebben weer hoop. Dit had niet moeten gebeuren, nu gaan ze scoren.”
Na rust was het tijd voor Tilly om haar rentree te maken en ik had het genoegen om achter haar te mogen spelen. Het voelde meteen weer heerlijk vertrouwd: “hé Coralie, dat shirt staat jou veel beter dan Tilly!” –“Hou je bek man, kutwijf!”
De voorspelling van Manon bleek te kloppen (misschien moet zij voortaan het weerbericht doen…): Glimmen had weer hoop (én inmiddels versterking van de keepster van het eerste) en was vanaf de aftrap de leidende ploeg. Ondanks de goede communicatie en de uitstekende samenwerking op het middenveld en in de achterhoede was de 2-4 niet te voorkomen. En toen was het hek van de dam: zelfs de filosofische oppepper van Ardine (“iedere bal is een nieuwe kans!”), die sinds de eerste helft ongetwijfeld nog in menig Diva-achterhoofd ronddoolde, was niet genoeg om de supersnelle voorhoede van Glimmen tegen te houden. Resultaat: 4-4. En wat was ‘ie moeilijk te verkroppen, die eindstand. Maar wat was het ook fijn om weer in de wei te staan met het volledige veldteam. En wat waren ze lekker, die biertjes in de derde helft.
Zaterdag, die mooie zaterdag.
Ja, wat fijn! Om te lezen en om te spelen. :yes: