Dames In Voetbal Actief!
Soms zeggen beelden meer dan woorden…
In het leven word je soms geconfronteerd met dingen die te kort zijn. Vakantie duurt te kort, benen zijn te kort, woorden schieten tekort… Vooral de hetero’s onder ons kunnen vast nog meer dingen bedenken die wel eens tekort schieten 😉
Soms is voetbal ontzettend leuk. Stel je voor dat je een fris gemaaid grasveldje mag betreden (helemaal ideaal: ’s ochtends heeft het nog eventjes geregend, waardoor de bal en je slidingbroekje lekker glijden), het zonnetje schijnt een beetje (niet te veel en onder de juiste hoek, anders heeft Minerva er te veel last van. Maar hee, dit is de ideale situatie, dus dat zal wel goed geregeld zijn), de tegenstander wil er net als jij een leuke wedstrijd van maken en doet dat ook, na afloop stap je voldaan en als winnaar van het veld: damesvoetbal in optima forma!
In navolging van de gebruikelijke 12 hoogtepunten van Janet na weer een verloren zaalwedstrijd, nu de 12 hoogtepunten van de wedstrijd tegen CSVH:
Terwijl ik mijn tas thuis uitpak, merk ik dat al mijn kleren nauwelijks bevoetbald zijn..
Oké, ik ben herstellende van een buikgriepje, dus zat na een 20 minuutjes ook alweer
lekker te koukleumen langs de lijn..
En koukleumen in een wit shirt is toch nét iets minder dan koukleumen in ons rood-zwart.
Want zelfs op onze shirts stond vandaag Groen-Geel! En dan niet zo officieel dat er dan
ook Diva’83 op staat, speciaal voor deze wedstrijd gemaakt, nee, we leenden hun shirts
in verband met het niet aanwezig zijn van de onze..
Zondagmiddag, vijf uur. Terwijl ik languit op de bank mijn GTST-achterstand wegwerk met mijn telefoon, verschijnt er boven in beeld een melding: “bericht van Mirjam”. Altijd als die naam in beeld komt, slaat mijn hart een keertje over. Berichtjes van onze voormalige wedstrijdsecretaris betekenen namelijk vaak dat ik iets ben vergeten. Zo ook deze keer: “Hi Janet, heb je gezien dat er voor morgen geen scheidsrechter staat ingepland?” Shit, dat had ik toch gecheckt? Ik besluit dat de relatiecrisis van Nina en Mike maar even moet wachten en begin potentiële scheidsrechters te bellen. Helaas met weinig resultaat: op zondagmiddag hebben de meeste mensen blijkbaar wel betere dingen te doen dan hun telefoon opnemen.
“Ze zijn allemaal omgebouwd!”, klonk het een paar keer, met name als we de Groninger Boys onze hielen lieten zien, wat veelvuldig gebeurde. Misschien was het wel steeds dezelfde Groninger Boy die het riep. Het was in de eerste helft en ik kon de humor er nog van inzien. Als je als voetbalster met zo’n clubnaam door je voetballeven moet gaan zijn identiteitsproblemen best begrijpelijk, bedacht ik. En “Viva la Diva!” dacht ik ook. “Pak hem”, pak hem!”, klonk het later. Voor wie dat bestemd was, geen idee.
Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb een prachtig appartement met dito hypotheek en ben geregistreerd met een partner die er wezen mag. Op het voetbalveld heb ik ook niet veel te klagen. Scoren hoef ik niet, dat doen Diana en Lotte wel. Op het middenveld helpt Manon mij vrijwel altijd uit de brand als ik weer eens niet zie waar de bal heen kan. En mijn tegenstander kan ik altijd laten lopen, want die pakt Annemarie achterin wel op.
Wind. Regen. Dertien rood-zwart geklede dames die het clubgebouw uitlopen, op naar het veld, op de voet gevolgd door een 3 man tellende cameraploeg van Voetbal International. In mijn hoofd speelt zich de intro van the Eye of the Tiger af, en ik kan een grote grijns maar moeilijk onderdrukken. Met mijn haren los en natgeregend wapperend in de wind stap ik zelfverzekerd achter mijn voetbalvriendinnen aan. Even voel ik mij op en top diva: stabiel, sterk, onoverwinnelijk.